عجب صبری خدا دارد

                اگر من جای او بودم

                         همان یک لحظه ی اول

                                    که اول ظلم را میدیدم از مخلوق بی وجدان

جهان را با هم زیبایی و زشتی

                   به روی یکدگر ویرانه می کردم......

عجب صبری خدا دارد!

           اگر من جای او بودم

                       که در همسایه ی صدها گرسنه چند بزمی گرم عیش و نوش می دیدم

نخستین نعره ی مستانه را خاموش آن دم بر لب پیمانه می کردم......

عجب صبیری خدادارد!

              اگر من جای او بودم

که میدیدم یکی عریان و لرزان دیگری پوشیده ازصد جامه ی رنگین

زمین و آسمان را-

           واژگون مستانه می کردم.....

عجب صبری خدا دارد!

           اگر من جای او بودم

                     نه طاعت می پذیرفتم

                              نه گوش از بهر استغفاراین بیدادگرها تیز کرده

 پاره پاره سبحه ی صد دانه می کردم

عجب صبری خدا دارد!

           اگر من جای او بودم

                    برای خاطر تنها یکی مجنون صحراگرد بی سامان

هزاران لیلی نازآفرین را کو به کو آواره و دیوانه می کردم

عجب صبری خدا دارد!

         اگر من جای اوبودم

                     به گرد شمع سوزان دل عشاق سرگردان

سرا پای وجودبی وفا معشوق را پروانه می کردم

عجب صبری خدا دارد!

          اگر من جای او بودم

                     به عرش کبریایی

                               با همه صبر خدایی 

                                        تا که میدیدم عزیز نابجایی

                                          ناز بر یک ناروا گردیده خواری می فروشد-

گردش این چرخ را وارونه بی صبرانه می کردم

عجب صبری خدا دارد!

           اگر من جای او بودم

               که می دیدم مشوش عرف و عامی

                          ز برق فتنه ی این علم عالم سوز مردم کش!

                                      بجز اندیشه ی مهر و وفا معدوم هر فکری

در این دنیای پر افسانه می کردم....

عجب صبری خدا دارد!

             اگر من جای او بودم

                          چرا من جای او باشم؟

                    همان بهتر که او خود جای خود بنشسته و

                                     -تاب تماشای تمام زشتکاریهای این مخلوق را دارد

وگرنه من به جای او چو بودم

                          -یک نفس_ کی عادلانه سازشی با جاهل و فرزانه می کردم؟

عجب صبری خدا دارد!

             عجب صبری خدا دارد!

شاهکاری از معینی کرمانشاهی برگرفته از کتاب : ای شمعها بسوزید

_((به کجا چنین شتابان؟))

                                      گون از نسیم پرسید.

_((دل من گرفته زینجا،

                               هوس سفر نداری

ز غبار این بیابان؟))

_((همه آرزویم اما!

                       چه کنم که بسته پایم.....))

_((به کجا چنین شتابان؟))

_((به هر آن کجا که باشد،

                                  بجز این سرا سرایم.))

_(( سفرت به خیر اما،

                             تو و دوستی خدارا

             چو از این کویر وحشت،

                                             به سلامتی گذشتی

به شکوفه ها، به باران،

                               برسان سلام ما را.)) 

تو به من خندیدی

                       و نمی دانستی

                                         من به چه دلهره از باغچه ی همسایه

                                                                                         سیب را دزدیدم

باغبان از پی من تند دوید

                   سیب را دست تو دید

                                       غضب آلوده به من کرد نگاه

                                                           سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک

                                                                                     و تو رفتی و هنوز

                                                                   سالها هست که در گوش من آرام آرام

                                                                                     خش خش گام تو تکرار کنان

                                                                                                                  می دهد آزارم

ومن اندیشه کنان

غرق این پندارم:

          که چرا باغچه ی کوچک ما سیب نداشت؟

خرداد 43

آی آدمها.....

آی آدمها که بر ساحل نشسته شادو خندانید

یک نفر در آب دارد می سپارد جان

یکنفر دارد که دست و پای دائم می زند

روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید.

آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن

آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید

که گرفته استید دست ناتوئانی را

تا توانایی بهتر را پدید آرید.

آن زمان که تنگ می بندید

بر کمرهاتان کمربند

در چه هنگامی بگویم من؟

یک نفر دب آب دارد می کند بیهوده جان قربان.

آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید

نان به سفره، جامه بر تن

یک نفر در آب می خواند شما را.

موج سنگین را به دست خسته می کوبد

باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده

سایه هاتان را ز راه دور دیده

آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی تابی اش افزون

می کند زین آبه بیرون

گاه سر گه پا.

آِی آدمها....

روز راه دور این کهنه جهان را باز می پاید

می زند فریاد و امید کمک دارد

آی آدمها که روی ساحل آرام در کار تماشائید

موج می کوبد به روی ساحل خاموش

پخش می گردد چنان مستی به جای افتاده، بس مدهوش

می رود نعره زنان و این بانگ او از دور می آید:

                                       -((آی آدمها!)).......

وصدای باد هردم دلگزاتر

در صدای باد بانگ او رهاتر

از میان آب های دور یا نزدیک

باز در گوش این نداها:

                          -((آی آدمها! )).....

نیما یوشیج /بیست و هفتم آذر یکهزاروسیصدوبیست